OD 2019 - KLUB GÓRSKI PROBLEM

Na prelekcję przybyła pięcioosobowa ekipa trekkerów biorących udział w tej wyprawie. Wszyscy odpowiadali na pytania z sali, wykazując przy tym wielkie poczucie humoru i szczerość odpowiedzi nawet na dosyć intymne pytania.

O południowej Afryce nie potrzeba w tym miejscu dużo pisać. Wszyscy chociażby z programów TV widzieli uroki tych terenów, a na pokazie zobaczyliśmy je widziane oczami Sławka - starego wyjadacza eksploracyjnego, który - jak to się mówi - z niejednego pieca itd. A On próbował takich świństw, w dodatku ohydnie śmierdzących, których sam tylko widok na ekranie przyprawiał o mdłości, chłe, chłe. No i te widoki . Bajkowe, fantastyczne, rajskie. Szkoda tylko, ze lampa projektora jest już na wykończeniu, bo wszystkie, nawet zdjęcia robione w pełnym słońcu wyglądały jakby było jego zaćmienie. I to zjawisko zauważyłem już od kilku byłych prelekcji. Jest coraz gorzej, ale taka żarówa kosztuje podobno kilka tauzenów.  Jak dom kultury ma kupić zakichaną żarówkię za taki szmal? Ale będzie musiał. Szukamy sponsora.

Już samo nazwisko BIENIEK ściągnęło 141 widzów do kina, bo ludzie znają tą markę, znają faceta który poprawny i szczery jest aż do bólu. Niejednokrotnie prowadząc z Nim prelekcję, dla lepszego efektu troszkę koloryzuję, przebarwiam, bo widzowie to lubią. Ale to spotyka się z natychmiastowym sprostowaniem Sławka. Ech Sławuś, pozwól panu prowadzącemu na troszeczkę fantazji i nieszkodliwego ubogacania tematu, chłe, chłe.

Po prelekcji widzowie w holu jeszcze długo zasypywali Sławka i ekipę pytaniami. Dzięki Sławku. Już czekamy na następne relacje z wypraw.

I sprawiła to ta filigranowa, delikatnej budowy fizycznej, ale o jakże silnej, odważnej osobowosci młodziutka kobietka.

Brawo Kamilko! Spełniaj swoje wspaniałe marzenia ! Do zobaczenia...mam taka nadzieję.

Zachęcam wszystkich do odwiedzenia strony Kamili na FaceBooku https://pl-pl.facebook.com/kkielar/ lub po prosu w Googlach jest wiele linków do wywiadów, artykułów i fotografii dotyczącycvh Kamili Kielar z Krakowa.

I ja na filmie byłem, strach w sobie tłumiłem, momenty grozy przeżyłem i powiem, ze taki dokument wywołuje po stokroć większe wrażenia niż najlepszy horror który w sumie jest lipą wyreżyserowaną i ubogaconą o efekty komputerowe i takie tam bzdeciki. 

Po zakończeniu tej wspaniałej, wirtualnej wyprawy do ostatniego królestwa na Pacyfiku, kilka osób nabyło hit książki podróżniczej, jaką niewątpliwie jest "Na siedem kontynentów - Notatnik podróżnika". Książki nie tylko o wspaniale napisanej, fascynującej treści, ale wzorcowo wydanej. Tu widać troskliwość autora o to, aby i szata graficzna, oprawa, zachęcała do wzięcia jego książki do ręki i była ozdobą prywatnej biblioteczki podróżniczej. Były dedykacje i miłe rozmowy w kuluarach Muzy. Pan Wojtek złożył też kilka autografów na plakatach spotkania.

Magda wspaniale przybliżyła nam atmosferę panującą w ekipie himalaistów w bazie pod Everestem. Wspanialymi, unikalnymi zdjęciami pokazała sytuacje, momenty, zdarzenia codziennego życia ludzi czekających na sprzyjający moment wyruszenia do ataku na tą górę gór.  Chłodnym okiem obserwatorki nie obciążonej adrenaliną czekającej wspinaczki śledziła wszystko i wszystkich dookoła. Pomimo młodego stażu wyprawowego dała popis profesjonalizmu i zdolności wnikliwej obserwacji. My, widzowie, byliśmy wiele razy uczestnikami prezentacji prpwadzonych przez wybitnych himalaistów ale oni skupiali się najbardziej na technicznych sprawach i samych atakach do kolejnych podobozów i zdobywaniu szczytu. Magda nie była obciążona myślą o kolejnych etapach wejścia na szczyt, więc mogła spokojnie analizować wydarzenia, ludzi i całą infrastrukturę obozu. Do czego można by się było przyczepić to wyraqźnie zbyt długiej prezentacji portretów wspinaczy, szerpów i personelu zaplecza. Ona z nimi była przez dłuższy czas i  - co mogę zrozumieć - nie chciala kogokolwiek pominąć. Ale w pokazie dla publiki powinna pokazać 3-5 głównych osób z krótką charakterystyką i przejść do dalszej części pokazu. Wszyscy pytani przeze mnie widzowie potwierdzili moje spostrzeżenia. Jakbyć Madziu przypadkowo czytała ten tekst, to zalecam wzięcie tej uwagi do swoich przemyśleń o dalszych projektach pokazów. Ale ogólnie było superowo. Drugim mankamentem prezentacji - już nic nie zawinionej przez prelegentkę - było ustawienie poglosu głosu z mikrofonów. Magdzia szybko mówiła i często wyrazy wepowiadane nakrywały wybrzmiewajacy jeszcze pogłos poprzedniego słowa. To już kamyczek do ogródka obsługi technicznej  Muzy.

Powyżej: sam "Jasiek" - naczelny Pan Prezes Klubu Górskiego Problem w przyjacielskiej rozmowie z Magdą. Rozmowa była nieautoryzowana więc nie podaję jej treści.

Piotr przedstawił nam niesamowite widoki ze Śnieżki i samej Śnieżki w krajobrazach zimowych. Bajka. Dodatkowym atutem zimowych fotografi jest brak tabunów turystów, deptajacych szlak czerwony ku szczytowi. Prelekcja była jednocześnie finisarzem wystawy Pana Piotrka prezento- wanej przez miesiąc w Muzie. Nikt ze zwykłych turystów nie zobaczyłby takich widoków, jakie obserwować dane było i jest Panu Piotrkowi.  Zjawiska atmosferyczne z udziałem słońca i księżyca, róznorodność chmur, przybierających nieraz zjawiskowe formy oraz lód i śnieg przykrywający budowle na szczycie Śnieżki utrwalone na slajdach, mogłyby służyć jako wspaniała ozdoba wszelakich pomieszczeń, galerii itd. Widoki flory w szacie lodowo śnieżnej, ujęcia robione z miejsc niedostępnych zwykłym trekkerom i śnieg, śnieg, śnieg i lód, tworzą bajkową scenerię i niezapomniane wrażenia. W dodatku pokaz był dynamiczny. Zobaczyliśmy kilkaset fotografii w różnych formatach. Jako profesjonalista, Pan Piotr wspaniale posługuje się grą światła i cieni. Fotografie przed zachodem słońca są niesamowite. I te dyski oblepione lodem i śniegiem. Widoki karkonoskich schronisk górskich uzupełniały całość. Pan Piotr, jako doskonały znawca tematu, szczegółowo odpowiadał na pytania widzów. I chociaż mnie osobiście troszkę brakowało podkładu audio w postaci świstu wichru na Śnieżce, to prelekcja była godna poświęcenia niedzielnego południa. Na sali zjawilo się 55 osób. Ludziska wychodzili z kina bardzo usatysfakcjonowani.